Het passende woord bij deze wedstrijd, TROTS! Want op pad zonder Rianne en Romee, ruim een uur in de bus en bovenal, spelen met hars. En dan toch winnen. Niks gestolen, maar gewoon dik verdiend.
We keken er niet naar uit, want iedere handballer weet, spelen met hars als je dat nooit doet is gewoon lastig. Passes komen op de voeten uit en doelpogingen niet waar je ze van te voren altijd bedacht had. Daarom weinig bespreken en zolang mogelijk in de hal oefenen om toch lekker te starten. En dat deden we best behoorlijk. Aanvallend was het nog even zoeken, maar dit keer niet door traag spel, maar toch vooral wennen aan het kleverige spul. De dekking was echter uitmuntend en Kyara stond super te keepen. Hierdoor wist SVBO nauwelijks gebruik te maken van het voordeel en maar iets uit te lopen. Gaandeweg de eerste helft slopen we dichterbij en de ruststand was 10-9 in ons nadeel. Verbaasd over de stand, maar toch ook vooral heel tevreden zochten we de kleedkamer op. We wisten dat een stunt erin zat. Even de puntjes op de i zitten en snel weer met een bal in de handen gebruik maken van de rust.
En we ging door zoals we eindigden, een superdekking met aanvallend de zaak om met zo min mogelijk passen, zo snel mogelijk tot een afronding te komen door de meiden die het best het overweg konden met de bal. We kwamen voor en liepen uit naar een 13-17 voorsprong. 't Was echter nog niet gespeeld. SVBO wist weer terug te komen tot 17-17. Maar daarna bleven we telkens net aan de goede kant van de score. Met nog een ruime minuut te gaan werd het 20-18. We wisten niet meer te scoren en SVBO knalde van afstand nog een keer raak, Onze laatste aanval sloten we 10 seconden voor tijd slordig af, maar de lange bal was onzorgvuldig en ging over de achterlijn. Winst!
Bonuspunten!, want wellicht had een enkeling stiekem gehoopt op zo'n overwinning, gezien de andere uitslagen van onze tegenstander in Emmen hadden we dit zeker niet verwacht.